Polaków po raz pierwszy wyróżniono w Amsterdamie. Cały kraj radował się ze zwycięstwa w rzucie dyskiem Haliny Konopackiej, ale nie mniejsze uznanie budził złoty medal poety Kazimierza Wierzyńskiego – „Skamandryty”, znanego sympatyka kultury fizycznej, a wówczas redaktora naczelnego „Przeglądu Sportowego”. Nagrodzono go za zbiór wierszy wydanych pod tytułem Laur olimpijski. Znalazły się w nim strofy poświęcone ówczesnym gwiazdom – Ricardo Zamorze i Paavo Nurmiemu. Jeden z utworów nosił tytuł Match footballowy, inny Fanfara na cześć Karola Hoffa rekordzisty w skoku o tyczce.
Końcowe wersy wiersza o meczu piłkarskim – Widownia oszalała, krzyczy, bije brawo / Półkole trybun płonie niczym aureola / I jak wielka tęsknota za zwycięską sławą / Tętni okrzyk stadionu : gola, gola, gola! – brzmi niemal jak dzisiejsza relacja komentatora.
W Amsterdamie brązowy medal w kategorii rysownictwo za cykl akwarel zdobył Władysław Skoczylas.
Po czterech latach kolejne złoto w konkursie sztuki wywalczył dla Polski Józef Klukowski. Uhonorowano go za rzeźbę Wieńczenie zawodnika. Artysta to jedyny dwukrotny medalista z naszego kraju. W Berlinie zdobył srebro za dzieło Piłkarze.
W Los Angeles uhonorowano jeszcze srebrny medalem Janinę Konarską. Polka została wyróżniona za drzeworyt Narciarze.
Na ostatniej przedwojennej olimpiadzie, poza wspomnianym Klukowskim, nagrodzono brązowymi medalami sławnego pisarza i miłośnika kultury antycznej Jana Parandowskiego (powieść Dysk olimpijski) oraz grafika Stanisława Ostoję-Chrostowskiego (drzeworyt Korweta).
Wreszcie na igrzyskach w Londynie w 1948 roku po raz trzeci Polak wygrał rywalizację na polu artystycznym – pierwszy raz w muzyce. Kompozytor Zbigniew Turski zdobył złoty medal za swoją II Symfonię „Olimpijską”.
Z inicjatywy szefa MKOl-u Sigfrida Edströma na kolejnych olimpiadach zaprzestano organizowania konkursów sztuki. Warto przypomnieć, że w historii były dwie osoby, które zdobywały medale zarówno w rywalizacji sportowej, jak i kulturalnej – Amerykanin Walter W. Winans (strzelectwo 1904, 1912 oraz rzeźba 1912) oraz Węgier Alfréd Hajós (pływanie 1896 oraz architektura 1924).
